Najstarsze znane zabytki sztuki witrażowniczej pochodzą z VIII i IX wieku. Sposób ich wykonania opisał na przełomie XI i XII wieku Teofil Prezbiter zwany również Mnichem Teofilem w traktacie "Diversarum Artium Schedula".
Witraż klasyczny to witraż powstały z łączenia ołowiem wyciętych z tafli elementów szklanych. Średniowieczna technika tworzenia witraży przetrwała do dziś.
Do witraży klasycznych wykorzystujemy najczęściej szkło antyczne (dmuchane i ręcznie walcowane), katedralne i elementy ze szkła formowanego (m.in. gomółki - okrągłe kawałki szkła powstałe przez nadmuchiwanie kropli szkła i wprowadzanie bańki w ruch obrotowy do momentu jej spłaszczenia).